اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برکاهش استرس در سالمندان مرد مبتلا به بیماری قلبی عروقی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش استرس در سالمندان مرد مبتلا به بیماری قلبی- عروقی انجام شد. روش پژوهش، نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری مطالعه شامل کلیه­ی مردان سالمند مبتلا به بیماری قلبی- عروقی شهر قزوین در سال 1394 بود. تعداد 50 نفر که واجد شرایط شرکت در مطالعه بودند با استفاده از روش نمونه­گیری قضاوتی هدفمند انتخاب و به شیوه­ی تصادفی در دو گروه (25 نفر گروه آزمایش و 25 نفر گروه گواه) جایگزین شدند. 8 جلسه­ی 90 دقیقه­ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در طی 2 ماه برای گروه آزمایش به صورت گروهی انجام گرفت. تمام شرکت‌کننده­ها قبل و بعد از درمان و در دوره­ی پیگیری یک ماهه، پرسش­نامه­ی تنیدگی ادراک شده­ی کوهن (کوهن، کامارک، و مرملستین، 1983) را تکمیل کردند. نتایج حاصل از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد اثر معنی­داری بر تنیدگی ادراک شده دارد و باعث کاهش خرده مقیاس­های ادراک منفی و افزایش ادراک مثبت از تنیدگی شده است. نتایج مربوط به تنیدگی ادراک شده­ی منفی در دوره­ی پیگیری معنادار باقی مانده بود اما دو گروه در تنیدگی ادراک شده­ی مثبت در مرحله­ی پیگیری تفاوت معنی­داری نداشتند. در نتیجه درمانگری مبتنی بر پذیرش و تعهد می­تواند تنیدگی ادراک شده مثبت را افزایش و تنیدگی ادراک شده منفی را در بیماران قلبی- عروقی کاهش دهد.